απέκτησε διαδοχικά διάφορες δημόσιες θέσεις και αξιώματα. Το 1913 διορίστηκε διευθυντής γραμμάτων του υπουργείου Παιδείας και το 1926 εκλέχθηκε ακαδημαϊκός, ενώ παράλληλα φρόντισε για τη σύνταξη Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας και  καθιέρωσε τη γιορτή της σημαίας. Διατέλεσε γραμματέας και διευθυντής εκδόσεων του "Συλλόγου προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων" και συντέλεσε στην ίδρυση της Σεβαστοπουλείου Εργατικής Σχολής και του Οίκου Τυφλών. Εκτός από τα παραπάνω ανέπτυξε και σημαντική λογοτεχνική δράση. Έγραψε το περιοδικό "Εθνική Αγωγή" και το "Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος". Από τις 6 Μαρτίου 1894 έως το 1895 διεύθυνε την εφημερίδα "Εστία", την οποία μετέτρεψε σε ημερήσια εφημερίδα. Ως άνθρωπος ήταν απλός και καταδεκτικός. Η ζωή των απλών ανθρώπων και τα δημοτικά μας τραγούδια είναι οι κύριες πηγές έμπνευσής του.

Τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του την 3 Ιανουαρίου 1951 τα έζησε στην έπαυλη Αμαρυλλίδα. Το σπίτι αυτό έχει αναπαλαιωθεί, είναι σήμερα ιδιοκτησία του Δήμου Κηφισιάς και στεγάζει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κηφισιάς από το 1991 και το Μουσείο Δροσίνη από το 1997. Στο μουσείο αυτό υπάρχει μέσα ολόκληρο το έργο του Δροσίνη και το οποίο περιλαμβάνει: Τις πρώτες εκδόσεις των βιβλίων του, Περιοδικά και λεξικά, προσωπικά αντικείμενα του ποιητή και πλούσιο λαογραφικό υλικό.